شوخی که بری ز عالمش می بینم از سعیدا رباعی 109

1 حکم سخن ندادم هر دم زبان خود را بیهوده وانکردم قفل دهان خود را

2 در این چمن چو بلبل صد نیش خار خوردم چون غنچه وانکردم راز نهان خود را

1 گریه در بزم یار، بی ادبی است خنده هم ز این قرار، بی ادبی است

2 اتحادم به امر مطلوب است ورنه بوس و کنار بی ادبی است

1 آفتاب از نفس صبح قیامت اثری است آتش از گرمی روزش خبر معتبری است

2 زلف، مخصوص رخ موی میانان باشد سنبلی هست درآویخته هر جا کمری است