شوخی که به دیده بود دایم جایش از ابوسعید رباعی 377

1 زآن می خوردم که روح پیمانهٔ اوست زآن مست شدم که عقل دیوانهٔ اوست

2 دودی به من آمد آتشی با من زد زآن شمع که آفتاب پروانهٔ اوست

1 گر طالب راه حق شوی ره پیداست او راست بود با تو، تو گر باشی راست

2 وانگه که به اخلاص و درون صافی او را باشی بدان که او نیز تراست

1 گردون کمری ز عمر فرسودهٔ ماست دریا اثری ز اشک آلودهٔ ماست

2 دوزخ شرری ز رنج بیهودهٔ ماست فردوس دمی ز وقت آسودهٔ ماست

1 ای دلبر ما مباش بی دل بر ما یک دلبر ما به که دو صد دل بر ما

2 نه دل بر ما نه دلبر اندر بر ما یا دل بر ما فرست یا دلبر ما