کو عقل که نفس را کند منع از قدسی مشهدی رباعی 420

1 لب شود ریش ار برد نام دل افگار ما آستین سوزد اگر چیند نم از رخسار ما

2 سبحه بر کف، توبه بر لب، دل پر از ذوق گناه معصیت را خنده می‌آید ز استغفار ما

1 گشادی طره و مشک ختن سوخت نقاب از رخ فکندی و چمن سوخت

2 اسیران غمت را آتش عشق چو تار شمع در یک پیرهن سوخت

1 داغ دلم گلی ز گلستان آتش است شور محبتم نمک خوان آتش است

2 هان ای فرشته بر سر خاک شهید عشق ننهی قدم دلیر، که طوفان آتش است