آن بت که جهان بغمزۀ مست گرفت از کمال‌الدین رباعی 171

1 از گلبن زمانه مرا بهره خار بود وزجانم روزگار نصیبم خمار بود

2 اکنون چه راحتست درین دور زندگی چون شد بهر زه آنچه ز عمر اختیار بود؟

1 مکن ای دوست اگر بتوان کرد هر چه از شور وز شر بتوان کرد

2 نه دل من که بیک غمزۀ تو عالمی زیر و زبر بتوان کرد

1 می شنوم باز که باری دگر رغم مرا کرده یی یاری دگر

2 نیست قرارت بر من تا ترا با دگری هت قراری دگر