زاهد همه عمرم به می ناب از سلیم تهرانی غزل 164

1 زاهد همه عمرم به می ناب گذشته ست چون سبزه ی جو از سر من آب گذشته ست

2 تا دامن دل رفته مرا چاک گریبان کارم ز رفوکاری احباب گذشته ست

3 هر جرعه ی آبم به گلو تیغ گذارد تا باز چه در خاطر قصاب گذشته ست

4 گردید تر آن چشم چو افتاد به اشکم چون آهوی صحرا که ز سیلاب گذشته ست

5 بر غیر، غم عشق تو آسان ز وصال است این بادیه را در شب مهتاب گذشته ست

6 داند که به کوشش نرود کار کسی پیش هر کس که به سروقت رسن تاب گذشته ست

7 بی ناله و بی اشک سلیم از غم دل نیست عمرش به همین طور چو دولاب گذشته ست