دل هر که بیمار او شد خوش است از کمال خجندی غزل 159

1 دل هر که بیمار او شد خوش است ز شادیست پر گرچه غمگین وش است

2 رود جان چو پیکان به دنبال تیر چر یابد نشانی از آن ترکش است

3 بساط شهان زیر پای افکند ز خاک درت هر که را مفرش است

4 سزاوار آهم من از روت دور گنه کار شایسته آتش است

5 دو چشم و دو ابرو دو زلفت گواست که نقش تو در نزد خوبی شش است

6 بود دانه کش هر کجا مور هست ولی مور خط لبش دلکش است

7 بدان لب بازار موری کمال که آن نیز جان دارد و جان خوش است