آن دل که تواش دیده بدی، خون از شیخ بهایی رباعی 12

1 عید، هرکس را ز یار خویش، چشم عیدی است چشم ما پر اشک حسرت، دل پر از نومیدی است

1 شیرین سخنی که از لبش جان می‌ریخت کفرش ز سر زلف پریشان می‌ریخت

2 گر شیخ به کفر زلف او پی بردی خاک سیهی بر سر ایمان می‌ریخت

1 گذشت عمر و تو در فکر نحو و صرف و معانی بهائی! از تو بدین «نحو»«صرف» عمر، «بدیع» است

1 از نالهٔ عشاق، نوایی بردار وز درد و غم دوست، دوایی بردار

2 از منزل یار، تا تو ای سست قدم یک گام زیاده نیست، پایی بردار

1 در خرقه چو آتش زدی ای سالک عارف جهدی کن و سرحلقه ی رندان جهان باش

2 هاتفی از گوشه ی میخانه دوش گفت ببخشند گنه، می بنوش