دل سیر شد از غصهٔ گردون از عبید زاکانی رباعی 41

1 نسیم خاک مصلی و آب رکن آباد غریب را وطن خویش میبرد از یاد

2 زهی خجسته مقامی و جانفزا ملکی که باد خطهٔ عالیش تا ابد آباد

1 رفتم از خطهٔ شیراز و به جان در خطرم وه کزین رفتن ناچار چه خونین جگرم

2 میروم دست زنان بر سر و پای اندر گل زین سفر تا چه شود حال و چه آید به سرم

1 خوشا کسی که ز عشقش دمی رهایی نیست غمش ز رندی و میلش به پارسایی نیست

2 دل رمیدهٔ شوریدگان رسوایی شکسته‌ایست که در بند مومیایی نیست