دل در خمِ ابرویِ از حکیم نزاری قهستانی غزل 278

1 دل در خمِ ابرویِ تو بر طاق نشسته ست دانی که چرا خایف از آن غمزۀ مست است

2 در پای مینداز سرِ زلفِ دل آویز آهسته که پیکانِ غمت در دلِ خسته ست

3 چون زلفِ تو در گردن مظلوم نزاری صد توبه بود کز سرِ زلفِ تو شکسته ست

4 چون چشمِ تو بر چشمِ تو شوریده و مستم وین مستیِ من خود ز مبادیِ الست است

5 بر بویِ قبولِ نظرت مستِ مدامم تا چشمِ تو دیدم که چنان مست پرست است

6 عشق آمد و چون صاعقه خشک و ترِ من سوخت افسرده چه داند که ازین حادثه رسته ست

7 خوش بودم و آسوده بلا بر سرم آمد آری ز قضا هیچ دل آسوده نجسته ست

8 رحمت کن و این سوخته دل را ز سرِ لطف دستی به سر آور اگرت هیچ به دست است

9 هم تو نظری کن که به بازویِ نزاری کاری که گشاید همه در لطفِ تو بسته ست