دل به تدبیر رهایی چو به از سلیم تهرانی غزل 519

1 دل به تدبیر رهایی چو به سویم بیند چون گره، بسته ی صد سلسله مویم بیند

2 صاف سرچشمه ی حیوان، تهی از دردی نیست خضر کو تا می یکدست سبویم بیند

3 آنکه منعم کند از باده ی گلگون دایم نتواند ز حسد رنگ به رویم بیند!

4 چون روم از سر کوی تو، به من هرکه رسد گره گریه ی پنهان ز گلویم بیند

5 خضر آن گه شود از همتم آگه که سلیم مرده از تشنه لبی بر لب جویم بیند