دل خانه در این عالم ویرانه از عرفی شیرازی غزل 271

1 دل خانه در این عالم ویرانه نگیرد قاصد به دیاری که رود، خانه نگیرد

2 دل خوش کن مردان خرابات بود عشق از شعر که در کعبه و بتخانه نگیرد

3 معنی به دلم باز شد، اما به زبانم این گنج روان، جای به ویرانه نگیرد

4 بگشا لب میگون، که لب شهد فروشم آفاق به شیرینی افسانه نگیرد

5 کم نیست که از توبه پشیمان شده عرفی گر سبحه میندازد و پیمانه نگیرد