کو دل که بدان دل غم جان شاید خورد از اوحدالدین رباعی 49

1 گر حکمت محض خواهی و علم اصول از لوح دلت بشوی این نقش فضول

2 گر بی تکرار علم حاصل نشود پس عَلمنی چراست در شأن رسول

1 آیین قلندر ار نظر کوتاهی است ترتیب ادب علامت آگاهی است

2 چون سِر به زبان شرع می شاید گفت گفتن به زبان دیگری گمراهی است

1 ای خالق هر توانگر و هر درویش می سازی کار هر یک از اندک و بیش

2 از لطف و کرم ساخته کن کار جهان کز صنع تو یک ذرّه نگردد کم و بیش