دل مسکین مرا خار جفای از جهان ملک خاتون غزل 121

1 دل مسکین مرا خار جفای تو بخست راه خوابم به شب هجر خیال تو ببست

2 این همه جور و جفا کز تو به ما می آید دل بیچاره ی ما عهد تو هرگز نشکست

3 گر سرم می رود از عشق نگردانم روی چون بدارم ز سر زلف پریشان تو دست

4 گر سراپای وجودم تو بسوزی چون شمع دست از دامنت ای دوست نخواهیم گسست

5 عشق روی تو نه امروز نهادیم به دل در گلم مهر تو بسرشت هم از روز الست

6 لب جان بخش تو ای دوست نه پیدا نه نهان غمزه ی جادوی شوخ تو نه مخمور نه مست

7 از سر جان و جهان یک سره جانم برخاست تا دل غمزده ام با غم رویت بنشست