دل را به قدر خمکده ها جوش از جویای تبریزی غزل 673

1 دل را به قدر خمکده ها جوش داده اند تا منصب قبول تو می نوش داده اند

2 هر لخت دل زبان دگر شد مرا به کام تا همچو غنچه ام لب خاموش داده اند

3 این شیوه خاصهٔ مژه های دراز تست هر نیش را نه چاشنی نوش داده اند

4 روشندلان که مسلکشان عالم رضاست بر نیک و بد چو آینه آغوش داده اند

5 جوش خیالت از سر ماکم نمی شود ما را مدام ساغر سر جوش داده اند

6 در روزگار اهل کمالند بی سخن خوش رتبه ای به مردم خاموش داده اند

7 جویا چو موج بی سر و پایان راه عشق دایم به لجهٔ خطر آغوش داده اند