دل از هوای صحبت جانانه از سلیم تهرانی غزل 137

1 دل از هوای صحبت جانانه پر شده ست یک کس درون نیامده و خانه پر شده ست

2 هر کس برای خود سر زلفی گرفته است زنجیر ازان کم است که دیوانه پر شده ست

3 مست از کجا و مرگ، وگرنه همین مرا روزی هزار مرتبه پیمانه پر شده ست!

4 مستی به کعبه ما و تو تنها نکرده ایم هنگامه ای ست این که درین خانه پر شده ست

5 در خواب صبح، بالش نرم است شمع را فانوس بس که از پر پروانه پر شده ست

6 در مجلسی که چهره برافروخت او سلیم صحبت میان بلبل و پروانه پر شده ست