دل بسته آن پسته دهانست از جهان ملک خاتون رباعی 166

1 ای ز امر کن فکانت گشته پیدا کاینات ذات بی چون تو را ترک صفت عین صفات

2 با کمال قدرتت کار دو گیتی بی محل با ثبات ملکتت ملک دو عالم بی ثبات

1 به دوش برمفکن آن دو زلف مشکین را مکش به تیغ جفا عاشقان مسکین را

2 چه باشد ار به شب وصل شاد گردانی ز لطف خاطر، بیچارگان غمگین را

1 کسی که شمع جمال تو در نظر دارد ز آتش دل پروانه کی خبر دارد

2 ز مرهمش نبود سود دردمندی را که زخم تیغ رقیب تو در جگر دارد