دل به صد ره می رود اما مراد از عرفی شیرازی غزل 107

1 دل به صد ره می رود اما مراد دل یکی است راه اگر بسیار باشد، «باش» گو، منزل یکی است

2 شوق دیدار است کز هر دل به کامی دل گشاد عالمی در گفتگوی خواهش سایل یکی است

3 گر تعلق نیست اسباب جهان مردود نیست صد هزاران پرده پیش دیده ی حایل یکی است

4 عالمی در جلوه و عاشق نبیند غیر دوست گر ز مجنون پرسی اندر کاروان محمل یکی است

5 دوست دشمن را به خون غلطان کنم عرفی، ولی دوست دارم دشمنی را کو را زبان و دل یکی است