دل در ازل آمد آشیان غم از مهستی گنجوی رباعی 157

1 ای تُنگ شکر چون دهن تنگت نی رخسارهٔ گل چون رخ گلرنگت نی

2 از تیر مژه این دل صد پارهٔ من میدوز و ز پاره دوختن ننگت نی

1 بی یاد تو در تنم نفس پیکان باد دل زنده باندهت چو تن بیجان باد

2 گر در تن من بهیج نوعی شادیست الا به غمت پوست برو زندان باد

1 ز اندیشهٔ این دلم به خون می‌گردد کاخر کار من و تو چون می‌گردد

2 تا چند به من لطف تو می‌گردد کم تا کی به تو مهر من فزون می‌گردد