1 دل بجان آمد از مضیق جهان وین بتر کم امید نیست خلاص

2 از گزند سپهر ناهموار چون گزیدم ولات حین مناص

3 بخت را گفتم ای رمیده ز من با زمانه مزن دم اخلاص

4 که ندارد معاویه در مکر حاجت یاری سلاله عاص

5 ساز او با نوا و دستانست تو بدستان او مشو رقاص

6 ای بسا کاوفتد بکام نهنگ گر چه بهر صدف رود غواص

7 تا صروف زمانه صرافست سیم کس را نمیخرد برصاص

8 پیش این سفله طبع دون پرور نیست فرق از عوام تا بخواص

9 شاخ کسنی بذوق نیشکرست سیب شیرین ترش تر از اجاص

10 گر لبی نان ز خوان او شکنی بشکند سر همان دمت بقصاص

11 گر کند منشی فلک جوری جز بابن یمین نباشد خاص

12 شاید آری که در زبانها هست ذکر القاص لایحب القاص