زاهد خوشدل که از ابوسعید ابوالخیر رباعی 611

1 میرفتم و خون دل براهم میریخت دوزخ دوزخ شرر ز آهم میریخت

2 می‌آمدم از شوق تو بر گلشن کون دامن دامن گل از گناهم میریخت

1 عالم به خروش لااله الا هوست عاقل بگمان که دشمنست این یا دوست

2 دریا به وجود خویش موجی دارد خس پندارد که این کشاکش با اوست

1 راه تو بهر روش که پویند خوشست وصل تو بهر جهت که جویند خوشست

2 روی تو بهر دیده که بینند نکوست نام تو بهر زبان که گویند خوشست

1 ای دلبر ما مباش بی دل بر ما یک دلبر ما به که دو صد دل بر ما

2 نه دل بر ما نه دلبر اندر بر ما یا دل بر ما فرست یا دلبر ما