نیکی و بدی که در از اوحدالدین کرمانی رباعی 209

1 بیرون تر ازین جهان جهانی دگر است جز جنّت فردوس مکانی دگر است

2 آزاده نسب زنده به جانی دگر است وآن گوهر پاکشان زکانی دگر است

1 لطف تو و قهر تو همیشه به هم است لکن چو ضعیفیم به جان در ستم است

2 ای آنکه ز هیچ هر چه خواهی بکنی با من همه آن کن که طریق کرم است

1 هر دل که خبردار شد از اسرارش گر نور بود سوخته شد در نارش

2 گر شبه سلامتی کسی را بینی زان است که او بی خبر است از کارش