نیکی و بدی که در از اوحدالدین کرمانی رباعی 209

1 خواهی که به منزل برسانی ره را در مملکت ابد ببینی شه را

2 بر خالص و مخلص تو طلب لازم دان لالایی لا اله الّا الله را

1 یا رب تو مرا به ژنده ارزانی دار غم را به من فکنده ارزانی دار

2 تاج و کمر و تخت به سلطان دادی درویشی را به بنده ارزانی دار

1 از دل همه ساله درد حاصل باشد از درد گزیر نیست چون دل باشد

2 و آن را که زدرد بی نصیب است چو من هم دل باشد ولیک غافل باشد