1 خدائی که بنیاد هستیت را بروز ازل اندر افکند خشت

2 گل پیکرت را چهل بامداد بدست خود از راه حکمت سرشت

3 قلم را بفرمود تا بر سرت همه بودنیها یکایک نوشت

4 نزیبد که گوید ترا روز حشر که این کار خوبست و آن کار زشت

5 ندارد طمع رستن شاخ عود هر آنکس که بیخ شتر خار کشت

6 چو از خط فرمانش بیرون نه اند چه اصحاب مسجد چه اهل کنشت

7 خرد را شگفت آید از عدل او که اینرا دهد دوزخ انرا بهشت