1 باغ را چون گل رعنا ز سفر باز آید عالمی را هوس رفته ز سر باز آید

2 گفتمش: عاقبت از مهر تو باز آرم دل زیر لب خنده زنان گفت: اگر باز آید

3 گل بدینگونه که از شرم تو بگریخت ز باغ شوخ چشمی بود ار سال دگر باز آید

4 آخر ای جان که هوس میکندت آن سر کو باش تا از دل آواره خبر باز آید

5 یار بگذشت و مرا دیده چو نرگس بر راه بامیدی که از این راهگذر باز آید

6 گر از این سوی وزد باد عنایت ناگاه کشتی بخت ز گرداب خطر باز آید

7 شاهی، ار باز قدم رنجه کند بخت بلند ناگهان شاهد مقصود ز در باز آید