ابلهی را میوهٔ از عطار نیشابوری منطق‌الطیر 32

1 ابلهی را میوهٔ دل مرده بود صبر و آرام و قرارش برده بود

2 از پس تابوت می‌شد سوگوار بی‌قراری، وانگهی می‌گفت زار

3 کای جهان نادیدهٔ من چون شدی هیچ نادیده جهان بیرون شدی

4 بی‌دلی چون آن شنید و کار دید گفت صد باره جهان انگار دید

5 گر جهان با خویش خواهی برد تو هم جهان نادیده خواهی مرد تو

6 تا که تو نظارهٔ عالم کنی عمر شد کی درد را مرهم کنی

7 تا نپردازی تو از نفس خسیس در نجاست گم شد این جان نفیس