مهی که مهر رخش در ضمیر از جویای تبریزی غزل 304

1 مهی که مهر رخش در ضمیر ما گرم است به التفات کرم سرد و با جفا گرم است

2 زتاب آه جگر خستگان او خورشید سربرهنه به سر می برد هوا گرم است

3 به دستیاری عشق تو چون فتیلهٔ داغ به هر کجا که نشینیم جای ما گرم است