آن مه که به دل حرف وفا کرده درست از جامی رباعی 42

1 با خروس آن تاجدار سرفراز آن مؤذن گفت در وقت نماز

2 هیچ دانا وقت نشناسد چو تو وز فوات وقت نهراسد چو تو

1 ای علم هستی ما با تو پست نیست به خود هست به تو هر چه هست

2 ذات تو هم هستی و هم هست کن هست کن عالم نوی و کهن

1 مرو زین چشم تر ای اشک خونین دمبدم بیرون شدم رسوا منه دیگر ز فرمانم قدم بیرون

2 به روز وصل خواهم چاک دل دوزم ز پیکانت که ماند شادی و عشرت درون اندوه و غم بیرون