1 باد آرد بر من بوی نو ناگه ناگه کو گذر می کند از کوی نو ناگه ناگه

2 اندک اندک ز صبا بسته دلم بگشاید چون زهم باز کند موی تو ناگه ناگه

3 گرچه هندوست خود آن زلف چه دولتیاریست سر نهاد بر سر زانوی نو ناگه ناگه

4 مشمر عیب که دیوانه ام و ماه نواسته گر کنم چشم بر ابروی تو ناگه ناگه

5 جز بشاهد نکشیدی دل زاهد هرگز گر فتادی گذرش سوی تو ناگه ناگه

6 حلقه در گوش شدی زاهد اگر کردی گوش فضة حلقهٔ گیسوی تو ناگه ناگه

7 لب به بسته کمال از سخن اما گوید غزلی از هوس روی تو ناگه ناگه