آتش که بطبع جان از کمال‌الدین اسماعیل رباعی 69

1 کسی که دل به سر زلف یار در بندد بروی عقل در اختیار در بندد

2 چو خلوتی طلبد دیده باخیال رخش به آب دیده همه رهگذار در بندد

1 آه کان قاعدۀ وصل چنان هم بنماند زان همه عیش و طرب نام و نشان هم بنماند

2 اشک من خود سپری بود و لیکن گه گاه مددی بود ز خون دل و آن هم بنماند

1 باد بر خاک ترک تازی کرد با عروسان خفته بازی کرد

2 ابر از آب دیده وقت سحر جامۀ شاخ را نمازی کرد