آتش عشق چو در سینه از حکیم نزاری قهستانی غزل 460

1 آتش عشق چو در سینه شرار اندازد مرد را از زبر تخت به دار اندازد

2 عشق بر هر طرف از مملکت دل که زند همچو موجی ست که دریا به کنار اندازد

3 عاشق آن است که گر بر سر کویش محبوب بگذرد در قدمش سر به نثار اندازد

4 پدرم گفت که هم زخم هلاکت بخورد خویشتن هرکه چنین بر سر نار اندازد

5 گفتم از مدعیان باک مدار ای بابا چه توان سوخت از آتش که چنار اندازد

6 دوستان بر سر دیوار سرا بستانش باغبان را مگذارید که خار اندازد

7 چه شود گر بگذارند رقیبان حرم که نزاری نظر از دور به یار اندازد