فسون سازی که این از وحشی بافقی ناظر و منظور 19

1 فسون سازی که این افسون نماید بدینسان بر سر افسانه آید

2 کزین معنی خبر چون یافت منظور که ناظر شد ز بزم خرمی دور

3 دمی از فکر این خالی نمی‌بود دلش را میل خوشحالی نمی‌بود

4 به شبها سوختی چون شمع تا روز نبودی یک نفس بی‌آه جانسوز

5 همیشه پا به دامان الم داشت ز مهجوری سری بر جیب غم داشت

6 برین می‌داشت خود را تا زید شاد ولی هم در زمان می‌رفتش از یاد

7 ترا از یار اگر باریست بر دل نپنداری کز آن یار است غافل

8 به استادی نهان می‌دارد آن بار وگرنه هست از بارت خبردار

9 محبت هرگز از یکسر نباشد نباشد این کشش تا زو نباشد

10 نباشد تا کششها از زر ناب دود کی از پیش بیتاب سیماب

11 غم بسیار روزی داشت بر دل به خاصی چند بیرون شد ز منزل

12 برای دفع غم شد جانب دشت به خاصان هر طرف راندی پی گشت

13 که گردی ناگهان برخاست از دور به پیش گرد مرکب راند منظور

14 برون از گرد آمد کاروانی فتاده شور از ایشان در جهانی

15 حدا گو را حدا از حد گذشته شتر کف کرده و رقاص گشته

16 شترهای دو کوهان سبک پا ز کوهان بر فلک جا داده جوزا

17 درای استران را نالهٔ کوس شترها را دهان زنگ پابوس

18 ز بانگ اسب در خر پشته خاک صدای گاو دم رفتی بر افلاک

19 اساس خسروی دیدند تجار ز خود کردند اسبان را سبکبار

20 دعا کردند بر شهزاده منظور که از روی تو بادا چشم بد دور

21 به دلخواه تو بادا هر چه خواهی به فرمان تو از مه تا به ماهی

22 زمانی در مقام لطف کوشید از ایشان حال هر جا بازپرسید

23 قضا را بود این آن کاروانی که می‌دادند از ناظر نشانی

24 جوانی پیش او گردید حاضر به دستش داد مکتوبی ز ناظر

25 چو شهزاده سر مکتوب بگشود برآمد از دماغش بر فلک دود

26 ز سوز نامه‌اش در آتش افتاد ز دست هجر داد بیخودی داد

27 به ایشان داد رخصت تا گذشتند به خاصان گفت تا از راه گشتند

28 به دل سد غم در این اندیشه می‌بود که چون خود را رساند پیش او زود

29 به خود گفتی کز اینها گر شوم دور که می‌داند کجا رفته‌ست منظور

30 نهم رو در بیابان از پی او روم چندان که این دولت دهد رو

31 به فکر کار خود بسیار کوشید چنین با خویش آخر مصلحت دید

32 که رخش عزم سوی شهر تازد به سوز هجر روزی چند سازد

33 پس آنگه افکند طرح شکاری بود کز پیش بتوان برد کاری

34 چو دید این مصلحت با خود در این کار جهاند از جا سمند باد رفتار

35 به سوی شهر از آنجا بارگی راند قدم در گوشه بیچارگی ماند

36 به فکر اینکه گیرد چاره‌ای پیش نهد پا در پی آواره خویش