رخسار توأم ماه تمامست از جهان ملک خاتون رباعی 230

1 مرا که فرض شد از جان و دل دعای شما بگو چگونه بگویم دمی ثنای شما

2 ز پادشاهی ایران زمینش ننگ آید کسی که شد به سر کوی غم زدای شما

1 تا قامت او به باغ برخاست سرتاسر شهر شهور و غوغاست

2 گفتم که قدش به سرو ماند گفتا که نباشد این چنین راست

1 آتشی از رخ چرا افکنده ای در جان ما همچو زلفت ای صنم بشکسته ای پیمان ما

2 سر فدای راه عشقت کرده بودم لاجرم در غم هجران تو بر باد شد سامان ما