هستی همه ذلت و هوان است و ضعه از جامی رباعی 119

1 روزی از روزها کلیم خدا که زدی گام در حریم وفا

2 در شبانی به ره نهاد قدم بره ای کرد ناگه از رمه رم

1 گر چه آمد بسیط اصل کلام باشد آن را مراتب و اقسام

2 هست اصل بسیط آن ز صفات ز صفاتی که هست لازم ذات

1 ابلهی رخت خود به خواب سپرد رختش از تن کشید و دزد ببرد

2 جز ازاری که بودش اندر پای کش ز بی قیمتی گذاشت به جای