هستی همه ذلت و هوان است و ضعه از جامی رباعی 119

1 شه چو شد آگاه بعد از چند گاه زان فراق جانگداز عمر کاه

2 ناله بر گردون رسانیدن گرفت وز دو دیده خون چکانیدن گرفت

1 رفت پیش آن معبر ساده ای از ره عقل و خرد افتاده ای

2 گفت دیدم صبحدم خود را به خواب در دهی سرگشته ویران و خراب

1 در خم این گنبد عالی اساس چیست شغل شاکر منعم شناس

2 در مقام شاکری بودن مقیم بر کرم های جهاندار کریم