ببرد آخر دل و دینم بغارت از اسیری لاهیجی غزل 483

1 ببرد آخر دل و دینم بغارت ترک یغمائی بغمزه چشم مست او ربود از من من و مائی

2 گناه ما بگو تا چیست جز عشق تو ورزیدن که مشهور جهان کردی مرا زینسان برسوائی

3 دو عالم محو گرداند شعاع پرتو حسنت گراز خورشید رخسارت نقاب زلف بگشائی

4 میان این همه غوغا ز تو سر عجب بینم که از چشم جهان گشتی نهان در عین پیدائی

5 چه باشد گفتمش گردم بدیدار تو آسوده بگفتا عاشق مسکین ز عمر خود بیاسائی

6 پی سود وصال تو ببازار فنا بازد بیکدم مایه جان و جهانرا رند سودائی

7 ز قید هجر تو گفتم، اسیری کی رهد گفتا اسیری تا توئی ماند، بوصل ما نمی شائی