1 مکن دشوار از تن پروری آزادی جان را چه محکم می کنی چون ابلهان دیوار زندان را؟

2 دیار عشق را نازم که طفلان هوسناکش چو پستان می مکند از ذوق، خون آلوده پیکان را

3 گریبانی چو صبحم نیست تا از شرم رسوایی ز بی دردان بپوشد سینه ام، زخم نمایان را

4 ز دل بیش است با معشوق ربط دیده عاشق که چشم آگاه کرد از بوی یوسف، پیر کنعان را

5 پی جولانگه خورشید، پهنای فلک باید نسازد عشق مسکن، سینه های تنگ میدان را

6 تو در بتخانه اندیشه دینی، نمی دانی که عارف کعبه می داند، دل گبر و مسلمان را

7 حزین ، از جویبار تیغ او تا حشر ممنونم به خون آلوده چون گل، دامن پاک شهیدان را