مستوری دل طلب که مستی از عرفی شیرازی رباعی 70

1 نوشیم شربتی که شکرها درو گم است داریم عزلتی که سفرها درو گم است

2 صد روشنی است در تتق تیره روزنم فیروز شام من که سحرها درو گم است

1 منم که طاعت بت لازم سرشت من است اگر به کعبه عبادت کنم کنشت من است

2 اگر چه حسن عمل نیست اجر آن هم نیست که چشم اهل مروت به زشت من است

1 در نو بهار باده ننوشد کسی چرا می در پیاله زهد فروشد کسی چرا

2 مرغان چنین به شوق و بهاران چنین به ذوق همراه بلبلان نخروشد کسی چرا