روزی که مرغ وحشی دل با از مشتاق اصفهانی غزل 135

1 روزی که مرغ وحشی دل با تو رام بود نه نامی از قفس نه نشانی ز دام بود

2 سرکش مشو ز ناز که گلچین روزگار با گلبن آنچه کرد گل انتقام بود

3 مردم ز آرزوی وصال تو کین ثمر هرگز نگشت پخته و تابود خام بود

4 می‌کش نیم‌ کنون که مرا آفریده‌اند زان مشت گل که گاه سبوگاه جام بود

5 افغان که گشت هاله خط بوته گداز حسن ترا که غیرت ماه تمام بود

6 شادم ز بیخودی که چه با غیر دیدمش نشناختم که غیر که‌و او کدام بود

7 مشتاق لب به بند که افتاد در قفس طوطی باین گناه که شیرین کلام بود