روزی که برند این از باباافضل کاشانی رباعی 113

1 ای ذات تو در دو کون مقصود وجود نام تو محمد و مقامت محمود

2 دل بر لب دریای شفاعت بستم زان روی روان می کنم از دیده دو رود

1 ای از تو همیشه کار پندار به برگ در گوش تو هر زمان همی گوید مرگ

2 کای برشده بر هوا، ز گرمی چو بخار باز آی به خاک سرد گشته چو تگرگ

1 تا کی باشی ز عافیت در پرهیز با خلق به آشتی و با خود به ستیز؟

2 ای خفتهٔ بی خبر اگر مرده نه‌ای روز آمد و رفت، تا به کی خُسبی؟ خیز!