روزی که قضا به مزرعهٔ از عرفی شیرازی رباعی 47

1 تحفهٔ مرهم نگیرد سینهٔ افکار ما سایهٔ گل برنتابد گوشهٔ دستار ما

2 باعثی دارد رواج، سبحه کو، تزویر کو تا ببندد صد گره بر رشتهٔ زنار ما

1 گر تکیه گاه گلخن و گر مسند جم است رویم به روی محنت و لب بر لب غم است

2 ما بار نیکنامی عصمت نمی کشیم رندی حریف ماست که بد نام عالم است

1 ما تشنه لب و چشمه ی حیوان نفس ماست درویش جهانیم و هما در قفس ماست

2 آن زهر پرستی که بود در شکرستان بیگانه ز خاییدن شکر مگس ماست