سحر از بس که نالیدم ز هجران از فایز بیتی‌ 329

1 تو که هیچت ز حال ما خبر نیست خبر زین کام خشک و چشم تر نیست

2 بود اندر وطن آسوده، فایز! کسی کش دلنوازی در سفر نیست

1 شب آمد تا شب وصلم دهد یاد دهد خاک وجودم جمله بر باد

2 یقین می‌سوخت فایز ز آتش دل نمی‌کردش گر آب دیده امداد

1 جهان رفت و جوانی و چمن رفت گل نسرین و سرو و یاسمن رفت

2 پس از من دوستان گویند:«افسوس که آخر فایز شیرین سخن رفت»