می‌رود ظلمت چو خورشید از جویای تبریزی غزل 565

1 می‌رود ظلمت چو خورشید از کمین پیدا شود غم نهان گردد چو آن نازآفرین پیدا شود

2 در رم گم شد دل از همراهی سیل سرشک عاقبت در کوچه بند آستین پیدا شود

3 شبنمی را کی بود تاب فروغ آفتاب محو گردم هر کجا آن مه جبین پیدا شود

4 ظلمت کلفت برد جویا زدل از یک نگاه شمع من چون با عذار آتشین پیدا شود