جام تجلیش که بناگاه میدهند از اسیری لاهیجی غزل 246

1 جام تجلیش که بناگاه میدهند می دان یقین که بر دل آگاه میدهند

2 صدر جنان و دولت دنیا و دین مجو برآستان فقر گرت راه میدهند

3 در ملک عشق همچو گدایان در مباش کین سلطنت همیشه چو با شاه میدهند

4 تا هست هستیت بوصالش کجا رسی چون نیست می شوی رهت آنگاه میدهند

5 حیوان صفت ز بهر علف هر طرف مرو تا عارفانه منزلت و جاه میدهند

6 هر شربتی که صحت دین تواندروست تلخ است و ناگوار و باکراه میدهند

7 بیخود براه او چو اسیری اگر روی بی شک مراد تو همه دلخواه میدهند