1 هلال ابروانش بین مقوّس کشیده گرد مه خطی مطوّس

2 به هم دادند ما را اتّصالی ز بدوِ فطرت ارواحِ مجّنس

3 ترا بر طاق جان من نشاندند چو می‌بستند این طاق مقرنس

4 نه آن مستم ز چشم پرخمارت که دارم روی هشیاری ازین پس

5 خبر افسرده را از سوختن نیست ندارد آتش عاشق مهوّس

6 ولی‌عهدِ محبّت عاشقانند ندادند این ولایت را به هرکس

7 شبان تا روز در بیغولهٔ درد اگرچه دوستان داری مجلّس

8 نداری سوزناکی چون نزاری خیالت شاهد حال است بر رس

9 اگر گویی نزاری بندهٔ ماست مرا در هر دوعالم این شرف بس