1 خنک دلی که زمام رضا دهد به قضا چو روزگار نگردد ز اقتضای رضا

2 به نوکِ کلک ازل هر چه بودنیست نگاشت قضای کن فیکون بر صحیفة مبدا

3 نشان معرفتِ مرد صادق آن باشد که اقتدا به توکل کند به خوف و رجا

4 به پای مردی عقل زبون چه دفع کنیم مبارک است بلایی که روی کرد به ما

5 فلک چگونه موافق شود مبند خیال قضا چگونه حمایت کند مپز سودا

6 چه نیک بخت بود بنده ای که در همه حال سپاس دارد و راضی شود به حکم خدا

7 نزاریا به کلید طمع گشاده نشد در سرایِ فراخ آسمانِ تنگ فضا

8 طواف کعبة مقصود کن که بی مقصود بسی شد آمد کردی به فکر بی سر و پا

9 میسرت نشود جز به خلوت آسایش مسلمت نشود جز به عزلت استغنا

10 زبون نگشت چو موسیجة خرف مرغی که آشیانة عزلت گرفت چون عنقا

11 جهان و هر چه در او هست نیست جز فانی کسی چگونه نهد دل بر این مقام فنا