خنک وجودِ کسی از حکیم نزاری قهستانی غزل 297

1 خنک وجودِ کسی کِه ش نظر به هم نفسی ست که بویِ هم نفسی یافته ست هر که کسی ست

2 نمی شود به سر از همدمی دمی آن را که اندکی به گریبانِ عقل دست رسی ست

3 بیا که گر بروی تا هزار سال از تو هنوز در دلم انسی و در سرم هوسی ست

4 به هوش باز نیاید دلم که مستیِ عشق نه آن بود که به هر مهلتیش وابرسی ست

5 به جز خیالِ تو چیزی به دیده در ناید مرا که کوهِ اُحد در نظر کم از عدسی ست

6 هنوزم ار رمقی هست بی تو معذورم که مرغِ جانِ چو سنگم در آهنین قفسی ست

7 رقیبم از درِ او گو بران من از شیرین بدین قدر نگریزم که با شکر مگسی ست

8 بلی منم نه عسس مانع شد آمدِ خویش به کویِ دوست که هر عضو بر تنم عسسی ست

9 نزاریا نفسی تازه روی و خوش دل باش که انقلاب محالاتِ نفس در نفسی ست

10 بهشت طالبی آوازه بشنوی ز بهشت که جز مسخَرِ بانگِ میان تهی جرسی ست