محکوم قضا که بنده از اوحدالدین کرمانی رباعی 217

1 انصاف زاختلاف ایام فرق پیدا کردی به گفت حق را الحق

2 آنجا که کمال کبریای قدم است توحید من و تو کفر باشد مطلق

1 بر هرچ نهم دل که چنان خواهد بود ایّامش از آن حال بگرداند زود

2 چون کار ز اختیار من بیرون شد تدبیر من و عهد تو کی دارد سود

1 آنجا که صفای دل بود دایهٔ عیش برسود بود مدام سرمایهٔ عیش

2 افسوس که کار خلق جایی نرسید کز مایهٔ غم شوند همسایهٔ عیش