آن یار که منزلگه از اوحدالدین کرمانی رباعی 274

1 گر بد داند و گر نکو او داند گر جرم کند و گر عَفو او داند

2 تا زنده ام از وفا نگردانم روی من بر سر آنم آن او او داند

1 هر مرد که او پای درین راه افشرد در شیشهٔ جام او چه صافی و چه دُرد

2 تا سر ننهی پای درین راه مِنه کاین راه به بی سری به سر شاید برد

1 در بندگیش ناخلفی می کردی زان بر در دشمنان او می گردی

2 با این همه اینک دَرِ صلحش باز است گر توبه کنی بندهٔ خاصش گردی