آسوده دلی که از حکیم نزاری قهستانی رباعی 24

1 غذا چون کنم دردی از آفتاب موافق تر الحق می از آفتاب

2 بیا ساقیا ساغری ده به من که عکسش بریزد خوی از آفتاب

1 دوش برقع ز روی باز انداخت گفت باید مرا به من بشناخت

2 در خودی خودت بباید سوخت با مراد منت بباید ساخت

1 قیامت است سفر کردن از دیار حبیب مرا همیشه قضا را قیامت است نصیب

2 به ناز خفته چه داند که دردمند فراق به شب چه می گذراند علی الخصوص غریب