زنهار دم سرد مده سر به از قدسی مشهدی رباعی 447

1 باز ناخن سر پرسیدن داغم دارد خون دل، میل ملاقات ایاغم دارد

2 عشق چون قسمت اسباب معیشت می‌کرد لاله داغی ز میان برد، که داغم دارد

1 ز رشک، باد صبا گرچه سوخت جان مرا ولی ز برگ گل آراست آشیان مرا

2 مراست جذبه شوقی که هر کجا می‌رم هما به کوی تو می‌آرد استخوان مرا

1 چند سوزد برق غم مشتی خس و خاشاک را آتشی خواهم که سوزد خرمن افلاک را

2 چشم ما پاک است چون خورشید از آلودگی دامن پاکی بود شایسته چشم پاک را