1 قطعۀ مدح مرا چون دل و چون دیدۀ خویش از پی فخر بدارند بزرگان عجم

2 پس من آری بتن خویش فرستم بر تو مدح گویم که مگر مزد فرستی بکرم

3 تو بدینار کسان آب مرا تیره کنی حشمت شعر و خط من بفروشی بدرم

4 لیکن آخر ز چنان روی کجا بتوانم برسانم بوجیه و بشرف شکر تو هم ؟

5 گر بمدح تو کنون هیچ قلم بردارم این سر انگشت قلم گیر قلم باد ، قلم