1 خازن میر معظم راوی اشعار من آنکه می گوید بلا مفتون بالای منست

2 راوی شعر منست اما چو نیکو بنگری راوی اشعار نبود دزد کالای منست

3 طبع موزون مرا دزدید و چون پرسم سبب گویدم کاین قامت موزون زیبای منست

4 شعر شیرین مرا بر دست ‌و چون جویم دلیل گویدم کاین خنده لعل شکرخای منست

5 حالت ‌بخت‌ مرا در چشم‌ خود دادست ‌جای گو‌یدم کاین خواب چشم نرگس‌‌آسای منست

6 هر پریشانی که من یک عمر در دل داشتم درکله جا داده کان زلف چلیپای منست

7 رای رخشان مرا دزدیده اندر زیر زلف فاش می‌گویدکه این روی دلارای منست

8 دزد کالای امیرست او نه‌ تنها دزد من میر را آگه کنم زیرا که مولای منست

9 تیرها دزدیده است از ترکش میر جهان گوید این‌مژگان‌ خونریز جگرخای منست

10 در میان سینه خود میر را دادست جای گوید این ‌سنگین ‌دل ‌چون کوه‌خارای منست

11 نرم ‌نرمک هشته درع میر را زیر کلاه واشکارا گوید این زلف سمن ‌سای منست

12 کرده اندر جامه پنهان رایت منصور میر نیک می‌بالد به خودکاین قد رعنای منست

13 گوش تا گوش او کشد هر دم کمان میر را گوید این ابروی ‌خونریز کمانسای منست

14 بسته ‌است ‌اندر ازار خویش شوشهٔ سیم میر گوید این ساق سپید روح‌بخشای منست

15 لیک او با اینهمه دزدی امین حضرتست بندهٔ میر و امیر حکم‌فرمای منست